ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΟΣΙΟΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΤΜΑΤΣΙΔΗΣ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΤΜΑΤΣΙΔΗΣΣε ένα παραδοσιακό επιτραπέζιο, γνωστό σε όλους μας από τη φωνή του Χρύσανθου.
«Θα φέρω ξύλα ασ´ σο ραχͮίν»
Το τραγούδι αυτό ανήκει στην κατηγορία των τραγουδιών του πόνου. Ολόκληρο το τραγούδι αποτελεί ένα σχήμα συνεχούς μεταφοράς, σύμφωνα με την οποία ο ερμηνευτής προσπαθεί να κάψει την καρδιά του, προκειμένου να γλιτώσει από τους ψυχικούς του πόνους, αφού αμέσως μετά με νερό θα σβήσει τη φωτιά που θα τον καίει. Ωστόσο, το νερό που βρίσκει από το ποτάμι είναι θολό κι έτσι, αντί να γλιτώσει από τους πόνους του, τελικά φαρμακώνει την καμένη του καρδιά. Το αίμα του μεταβάλλεται σε θολό ποτάμι που δεν πρόκειται ποτέ πια να ξεθολώσει. Με τον τρόπο αυτό θέλει να τονίσει το συναισθηματικό του αδιέξοδο, καθώς και το γεγονός πως οποιαδήποτε επιλογή θα αποβεί μάταιη για τη λύτρωσή του. Το τραγούδι ερμηνεύτηκε από το Χρύσανθο την περίοδο 1964 – 1972, σε δίσκο 45 στροφών. Στη λύρα τον συνόδευσε ο Γιωργούλης Κουγιουμτζίδης.
Πηγή: Ένας θρύλος περνάει στο σήμερα
Θα φέρω ξύλα ασ´ σο ραχͮίν κι ασ´ σην καρδία μ´ φωτίαν,
σ´ έναν τόπον θα θέκ´ ατά και καίγω όλι͜α μίαν.
Θα παίρω ασ´ σο ποτάμ´ νερόν σο καρδόπο μ´ να κ´ χͮύνω,
εκιαπέσ´ ντ´ έχω τ´ άψιμον ολίγον να νεβζήνω.
Θολόν έτονε το νερόν ασ´ σο ποτάμ´ ντο έγκα,
αντί να βζήνω τ´ άψιμον σην ψ̌ή μ´ φαρμάκ´ εσέγκα.
Απόδοση στη νεοελληνική
Θα φέρω ξύλα απ’ το βουνό κι από την καρδιά μου φωτιά,
σ’ ένα μέρος θα τα αφήσω και θα τα κάψω όλα μαζί.
Θα πάρω από το ποτάμι νερό στην καρδιά μου να χύσω,
εκεί μέσα που έχω την πυρκαγιά λίγο να τη σβήσω.
Θολό ήτανε το νερό που έφερα από το ποτάμι,
αντί να σβήσω τη φωτιά στην ψυχή μου έβαλα φαρμάκι.
